یه فنجون چایی داغ

 این بچه های امروزی عجب زرنگند،یادمه اون قدیما کلاس اول بودم سر دیکته واسه پیدا کردن پاک کن، ازدیکته جا موندم و هر کاری کردم معلمم حاضر نشد جمله رو دوباره تکرار کنه و من 17 شدم.مامانم واسه اینکه تنبیهم کنه  تو خونه راهم نداد و اگه خالم به موقع نمی رسد چند ساعتی رو باید تو راهرو می موندم،یادمه اون موقع هرچی تلاش کردم به مامانم بقبولونم که معللمون گفته 17 هم نمره ی خوبه یکی از داداشای 20 نشد.اون موقع به فکرم نرسید کاری رو که این پسر بچه کرد انجام بدم.

متن کانمل این نامه رو در ادامه ی مطالب بخونید.

پدر عزیزم؛

با اندوه و افسوس فراوان برایت می نویسم.من مجبور بودم با دوست دختر جدیدم فرار کنم،چون می خواستم جلوی رویارویی با مادر و تو رو بگیرم.من احساسات واقعی رو با ماریا پیدا کردم.او واقعا"معرکه است اما می دونستم تو اونو نخواهی پذیرفت،بخاطر تیز بینی هاش،خالکوبی هاش ، لباسهای تنگ، موتور سواریش و بخاطر اینکه سنش از من خیلی بیشتره.این فقط یه احساسات نیست،ماریا به من گفت که ما می تونیم شاد و خوشبخت بشیم.او یک تریلی تو جنگل داره و کلی هیزم واسه تمام زمستون.ما یه رویای مشترک داریم برای داشتن تعداد زیادی بچه.ماریا چشمان من رو به روی این حقیقت باز کرد که ماریجوانا واقعا" به کسی صدمه نمیزنه.ما اون رو برای خودمون می کاریم و برای تجارت با کمک آدمهای دیگه که تو مزرعه هستند،برای معامله با کوکایین واکستازی که احتیاج داریم،فقط به اندازه ی مصرف خودمون؛در ضمن دعا می کنیم که علم بتونه درمانی برای ایدز پیدا کنه، وماریا بهتر بشه ، اون لیاقتش رو داره.نگران نباش پدر من 15 سالمه و می دونم چطور از خودم مراقبت کنم.یک روز مطمئنم که برای دیدارتون بر میگردم.اونوقت تو میتونی نوه های زیادت رو ببینی......

با عشق،

 پسرت جان،

پاورقی:پدر هیچ کدوم از جریانات بالا واقعی نیست،من بالا هستم تو خونه ی دوستم تامی.فقط می خواستم بهت یادآوری کنم که در دنیا چیزای بدتری هم هست،نسبت به کارنامه ی مدرسه که روی میزمه.دوست دارم!هروقت برای اومدن به خونه امن بود، بهم  زنگ بزن!!